Ochrona społeczeństwa
Humanitarne i praworządne traktowanie osób pozbawionych wolności
Resocjalizacja skazanych

Służba Więzienna kierując się zasadą humanitaryzmu, realizuje swoje zadania przy wykorzystaniu mechanizmów przewidzianych przez ustawodawcę w celu zapewnienia bezpieczeństwa osobistego wszystkim osobom pozbawionym wolności.

Jednym z rozwiązań przewidzianych w Kodeksie karnym wykonawczym jest wprowadzona w życie w 2011 r. możliwość objęcia osadzonego szczególną ochroną. W ciągu ostatnich 3 lat objętych nią było 150 osadzonych.

Decyzja w tym przedmiocie podejmowana jest w sytuacji, w której w związku z toczącym się lub zakończonym postępowaniem karnym występuje poważne zagrożenie lub istnieje bezpośrednia obawa wystąpienia poważnego zagrożenia dla życia lub zdrowia osadzonego. Administracja więzienna jest uprawniona do wdrożenia szczególnych rozwiązań, których jedynym celem jest zapewnienie bezpieczeństwa osobistego osobie pozbawionej wolności. Wśród nich wymienić należy m.in.:

• zintensyfikowaną kontrolę stanu zdrowia,
• udzielanie pomocy psychologicznej,
• częstszą wizytację cel mieszkalnych przez wyznaczonych funkcjonariuszy lub pracowników,
• częstszą kontrolę posiadanych w celi mieszkalnej przedmiotów, w tym leków,
• możliwość monitorowania zachowania.

Wdrożenie poszczególnych zaleceń poprzedzone jest analizą indywidualnej sytuacji osadzonego. Objęcie osoby pozbawionej wolności szczególną ochroną każdorazowo dokonywane jest zgodnie z celem tej czynności, w granicach niezbędnych do osiągnięcia tego celu, z poszanowaniem godności ludzkiej.

Odnosząc się do pojawiających się w mediach artykułów, wedle których przywołane rozwiązania traktowane są na równi z „torturami” informujemy, że są one całkowicie nieprawdziwe.
W szczególności:

1. nie jest prawdą, aby osadzeni objęci szczególną ochroną traktowani byli jak najgroźniejsi przestępcy – objęcie szczególną ochroną ma charakter prewencyjny w związku z koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa osobistego, a status ten znacząco różni się od statusu więźniów tzw. niebezpiecznych;
2. nie jest prawdą, aby kontrola celi mieszkalnej w porze nocnej stosowana była wyłącznie wobec wybranej grupy osób – kontrola taka realizowana jest wobec całej populacji osadzonych;
3. nie jest prawdą, aby osoby objęte szczególną ochroną poddawane były kontroli osobistej przy każdym wyjściu i powrocie do celi mieszkalnej. Wobec osób objętych szczególną ochroną nie stosuję tego rodzaju rozwiązań  – tego typu działania stosowane są wyłącznie w sytuacjach uzasadnionych względami bezpieczeństwa.

Służba Więzienna stanowczo protestuje przeciwko tego typu insynuacjom. Powyższe stwierdzenia wprowadzają opinię publiczną w błąd. Nieprawdziwe informacje przytoczone powyżej sugerują, że działania Służby Więziennej wobec wskazanych w publikacjach osób tymczasowo aresztowanych przybierają charakter represji, podczas gdy znajdują one oparcie w powszechnie obowiązujących przepisach prawa i są podejmowane w interesie osadzonych obejmowanych tą formą ochrony.