Praca jest uznawana jako jeden z najważniejszych środków resocjalizacji. Zatrudnienie osadzonych to prowadzenie wielokierunkowych i usystematyzowanych oddziaływań na nich.

Jednym z najczęściej spotykanych deficytów osób popełniających przestępstwa jest brak nawyku pracy, a co za tym idzie brak możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych. Niejednokrotnie, a wręcz bardzo często takie sytuacje skutkują podejmowaniem działań niezgodnych z prawem. Zadaniem Służby Więziennej jest skuteczna zmiana tego schematu. Warto w tym kontekście przypomnieć, iż resocjalizacja jest procesem zindywidualizowanym, nastawionym na konkretnych skazanych, a jej efekty są długofalowe i rzutują na późniejsze funkcjonowanie w warunkach wolnościowych. 
Założyć należy, że wobec większości osób pozbawionych wolności kara ma charakter terminowy. W związku z powyższym bardzo istotnym elementem jest wyposażenie ich w narzędzia i umiejętności wykluczające, bądź przynajmniej minimalizujące ryzyko dopuszczenia się przez nich czynów zabronionych w przyszłości. Nawyk pracy to pewna utrwalona i usystematyzowana zdolność wykonywania swoich obowiązków, ukierunkowana na zaspokojenie potrzeb życiowych osoby wykonującej pracę i jej najbliższych. 

Warto w tym miejscu przypomnieć, iż jako formacja podejmujemy szereg oddziaływań resocjalizacyjnych by społeczeństwo miało świadomość dobrze i efektywnie pełnionej przez nas służby, natomiast osoby opuszczające mury zakładów karnych motywację i możliwości niepowrotu do izolacji penitencjarnej. 

 

Tekst: st. kpr. Janik - Dorula Karolina

Zdjęcia: archiwum ZK
 

Generuj pdf
Znajdź nas również na
Serwis Służby Więziennej