Ochrona społeczeństwa
Humanitarne i praworządne traktowanie osób pozbawionych wolności
Resocjalizacja skazanych

Początek wojny – kampania wrześniowa 1 września 1939 roku Niemcy zaatakowały Polskę, co uznaje się za początek II wojny światowej. Polska, mimo heroicznego oporu, nie była w stanie skutecznie przeciwstawić się potędze Wehrmachtu, dysponującego nowoczesną technologią wojenną i liczebną przewagą. Kampania wrześniowa trwała zaledwie kilka tygodni i zakończyła się kapitulacją Polski 6 października 1939 roku. 17 września 1939 roku na Polskę uderzył Związek Radziecki, realizując postanowienia tajnego protokołu do paktu Ribbentrop-Mołotow. Polska znalazła się w sytuacji bez wyjścia, atakowana z dwóch stron przez dwie największe potęgi militarne tamtego czasu. Skutkiem tego było podzielenie terytorium Polski pomiędzy III Rzeszę a ZSRR. Niemiecka i sowiecka okupacja Polski przyniosła niewyobrażalne cierpienia i straty. Na terenach zajętych przez Niemców rozpoczęła się brutalna germanizacja, której towarzyszyły masowe egzekucje, łapanki i deportacje do obozów koncentracyjnych. Szczególnie dotkliwie okupacja dotknęła ludność żydowską. Niemcy przystąpili do realizacji tzw. „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”, co doprowadziło do Holokaustu i eksterminacji milionów Żydów, w tym polskich. Na wschodnich ziemiach Polski, zajętych przez Związek Radziecki, sytuacja była równie dramatyczna. Polacy byli deportowani na Syberię, a inteligencja polska była systematycznie eliminowana w ramach takich operacji jak zbrodnia katyńska, gdzie NKWD zamordowało ponad 20 tysięcy polskich oficerów i przedstawicieli elity społecznej.

Pomimo okupacji Polska nie złożyła broni. Na terytorium kraju działały liczne organizacje ruchu oporu, z których największą była Armia Krajowa (AK). AK była siłą zbrojną podziemnego państwa polskiego, które funkcjonowało w konspiracji i starało się prowadzić walkę z okupantami zarówno poprzez akcje zbrojne, jak i działalność wywiadowczą oraz dywersyjną. W 1944 roku AK przeprowadziła największe zbrojne wystąpienie przeciwko Niemcom – Powstanie Warszawskie. Niestety, powstanie zakończyło się klęską, a Warszawa została niemal doszczętnie zniszczona.

Polska na arenie międzynarodowej była jednym z kluczowych członków koalicji antyhitlerowskiej. Polskie siły zbrojne walczyły na wszystkich frontach II wojny światowej – od bitwy o Anglię, przez kampanię we Włoszech, aż po walki na froncie wschodnim. Polacy byli obecni na wszystkich teatrach działań wojennych, wnosząc znaczący wkład w wysiłek wojenny aliantów. Jednak mimo tego wkładu, los Polski po zakończeniu wojny został przesądzony na konferencjach jałtańskiej i poczdamskiej, gdzie przywódcy Wielkiej Trójki – Franklin D. Roosevelt, Winston Churchill i Józef Stalin – zgodzili się na przesunięcie granic Polski na zachód i wschód oraz na pozostawienie kraju w strefie wpływów ZSRR. Oznaczało to, że Polska, która rozpoczęła wojnę jako pierwsza, zakończyła ją jako kraj satelicki Związku Radzieckiego.

II wojna światowa przyniosła Polsce ogromne straty demograficzne, materialne i kulturowe. Zginęło około 6 milionów obywateli polskich, w tym 3 miliony polskich Żydów. Kraj został zniszczony, a jego gospodarka zrujnowana. Wielu Polaków, którzy walczyli na Zachodzie, nie mogło wrócić do ojczyzny, obawiając się represji ze strony nowego reżimu komunistycznego.

II wojna światowa miała dla Polski dramatyczne konsekwencje. Choć Polska była jednym z pierwszych krajów, które stawiły czoła agresji hitlerowskich Niemiec, jej losy zostały zdominowane przez mocarstwa i poddane grze interesów na arenie międzynarodowej. Okupacja, cierpienia ludności cywilnej, walka zbrojna i polityczne konsekwencje po zakończeniu wojny odcisnęły głębokie piętno na historii Polski i jej mieszkańców.

Tekst: zespół prasowy
https://pl.wikipedia.org/wiki/II_wojna_%C5%9Bwiatowa

Zdjęcia: httpswww.zskrzywin.pl83_rocznica_wybuchu_II_wojny_swiatowej.html