Ochrona społeczeństwa
Humanitarne i praworządne traktowanie osób pozbawionych wolności
Resocjalizacja skazanych
Opis jednostki
Historia jednostki:
Przed powstaniem Aresztu Śledczego przy ulicy Południowej za miejsce odosobnienia służył Zamek Lubelski, oraz mieszczący się przy ulicy Męczenników Majdanka - ośrodek pracy więźniów pod kierownictwem Józefa Żurańskiego. Początki budowy aresztu sięgają czerwca 1959 roku i wydania zaświadczenia lokalizacji Centralnego Więzienia z Ośrodkiem Pracy na terenie położonym w Abramowicach. W dniu 29 grudnia 1959 roku Departament Budżetowo-Gospodarczy Ministerstwa Sprawiedliwości upoważnił Centralne Więzienie w Chełmie Lubelskim do załatwienia formalności związanych z przejęciem i ewentualnym wywłaszczeniem terenów położonych w kolonii Wrotków i Abramowice, a przewidzianych pod budowę Ośrodka Pracy Więźniów w Lublinie.
W dniu 25 stycznia 1961 roku Centralne Więzienie w Chełmie upoważniło swojego przedstawiciela Pana Stanisława Nowaka do załatwienia wszelkich formalności pod przyszłe więzienie. W 1961 roku Centralne Więzienie przeniesiono z Chełma do Lublina. Naczelnikiem mianowany został Jan Jakubiak, a jego zastępcą Józef Żurański. Po tym fakcie przystąpiono do budowy jednostki. Do pracy przy budowie przewożono osadzonych przebywających w OPW na ulicy Męczenników Majdanka.
Jako pierwsze powstały pawilony VI, V i IV oraz pralnia i kuchnia – obecnie hotel i apteka. W latach 1966-67 Lubelskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego zbudowało pawilon III. Z tego pawilonu wychodzili osadzeni do pracy na budowach prowadzonych przez „Przemysłówkę” na terenie miasta. Następnie wybudowano pawilony VIIa i VIIb, place spacerowe, w 1968 roku połączono oddziały V i VI. Powstające więzienie otaczał około 2-metrowy mur, który – z chwilą przemianowania jednostki na Centralne Więzienie – podwyższono do obecnej wysokości – 5m. Murem odgrodzono również pawilony śledcze od pozostałej części aresztu. Początkowo cele mieszkalne nie były wyposażone w kąciki sanitarne, osadzeni korzystali z ogólnodostępnych łazienek. Kanalizację wykonano dopiero w latach 1980-1981 przy okazji budowy piekarni i Techniku Kolejowego przy ulicy Zemborzyckiej. Podłączono się także do wspólnej sieci kanalizacyjnej przy ulicy Kruczkowskiego.
W 1970 roku oddano do użytku warsztaty i magazyn żywnościowy, w 1972 roku budynek radiowęzła, a w roku 1973 paczkownię i pomieszczenie przeznaczone pod agregat prądotwórczy.
W latach 1975-1977 przeniesiono pralnię i kuchnię do nowego budynku oraz dobudowano garaże. Budynek, w którym dotychczas znajdowała się kuchnia i pralnia – przebudowano na hotel.
Przez lata zmieniał swój wygląd także budynek administracji. Od początku istniały pomieszczenia wartowni, w 1965 roku pomieszczenia administracyjne dobudowano do biura przepustek. Ostateczny kształt budynek przybrał w latach 1968-1969.
Około 1999 roku powstał zamysł rozbudowy Aresztu Śledczego w Lublinie. W latach 2001-2004 dokonano przebudowy budynku kuchni i pralni mając na uwadze perspektywę obsługi większej ilości osadzonych.
W dniu 30.03.2004 roku Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej w Lublinie podpisał z firmą SANITEX umowę na budowę pawilonu mieszkalnego. 14.04.2004 roku przekazano SANITEXOWI plac pod budowę pawilonu.
W dniu 08.12.2006 roku odbyło się uroczyste otwarcie nowego pawilonu mieszkalnego. Składa się z 4 oddziałów mieszkalnych i przeznaczony jest dla 386 osadzonych. Cele mieszkalne są jedno-, dwu-, trzy-, cztero- i sześcioosobowe.
Przeznaczenie jednostki:
Lubelska jednostka penitencjarna jest aresztem śledczym przeznaczonym dla tymczasowo aresztowanych kobiet i mężczyzn, a także skazanych mężczyzn i kobiet odbywających karę po raz pierwszy. W jednostce funkcjonuje także ośrodek diagnostyczny służący do przeprowadzania badań psychologiczno – penitencjarnych osadzonych.
Pojemność nominalna jednostki liczona z zachowaniem normy powierzchniowej 3 m kwadratowych na osadzonego wynosi 1037 miejsc zakwaterowania.
SDE
20 sierpnia 2018 r. w Areszcie Śledczym w Lublinie utworzono zespół terenowy dozoru elektronicznego, a w lutym 2020 roku powstał samodzielny dział dozoru elektronicznego. Całodobowy monitoring prowadzi aktualnie w systemie zmianowym 9 funkcjonariuszy SW i 2 pracowników cywilnych. Zadaniem działu jest przede wszystkim: sprawdzanie warunków technicznych związanych z wykonywaniem kary, instalacja i deinstalacja urządzeń monitorujących skazanego po zakończeniu albo przerwaniu odbywania kary, a także profilaktyczne wizyty kontrolne w miejscu pobytu skazanych oraz wizyty związane z naruszeniem warunków odbywania kary.
