Opis jednostki

Historia jednostki:

Przed powstaniem Aresztu Śledczego przy ulicy Południowej za miejsce odosobnienia służył Zamek Lubelski, oraz mieszczący się przy ulicy Męczenników Majdanka - ośrodek pracy więźniów pod kierownictwem Józefa Żurańskiego. Początki budowy aresztu sięgają czerwca 1959 roku i wydania zaświadczenia lokalizacji Centralnego Więzienia z Ośrodkiem Pracy na terenie położonym w Abramowicach. W dniu 29 grudnia 1959 roku Departament Budżetowo-Gospodarczy Ministerstwa Sprawiedliwości upoważnił Centralne Więzienie w Chełmie Lubelskim do załatwienia formalności związanych z przejęciem i ewentualnym wywłaszczeniem terenów położonych w kolonii Wrotków i Abramowice, a przewidzianych pod budowę Ośrodka Pracy Więźniów w Lublinie.

W dniu 25 stycznia 1961 roku Centralne Więzienie w Chełmie upoważniło swojego przedstawiciela Pana Stanisława Nowaka do załatwienia wszelkich formalności pod przyszłe więzienie. W 1961 roku Centralne Więzienie przeniesiono z Chełma do Lublina. Naczelnikiem mianowany został Jan Jakubiak, a jego zastępcą Józef Żurański. Po tym fakcie przystąpiono do budowy jednostki. Do pracy przy budowie przewożono osadzonych przebywających w OPW na ulicy Męczenników Majdanka.

Jako pierwsze powstały pawilony VI, V i IV oraz pralnia i kuchnia – obecnie hotel i apteka. W latach 1966-67 Lubelskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego zbudowało pawilon III. Z tego pawilonu wychodzili osadzeni do pracy na budowach prowadzonych przez „Przemysłówkę” na terenie miasta. Następnie wybudowano pawilony VIIa i VIIb, place spacerowe, w 1968 roku połączono oddziały V i VI. Powstające więzienie otaczał około 2-metrowy mur, który – z chwilą przemianowania jednostki na Centralne Więzienie – podwyższono do obecnej wysokości – 5m. Murem odgrodzono również pawilony śledcze od pozostałej części aresztu. Początkowo cele mieszkalne nie były wyposażone w kąciki sanitarne, osadzeni korzystali z ogólnodostępnych łazienek. Kanalizację wykonano dopiero w latach 1980-1981 przy okazji budowy piekarni i Techniku Kolejowego przy ulicy Zemborzyckiej. Podłączono się także do wspólnej sieci kanalizacyjnej przy ulicy Kruczkowskiego.

W 1970 roku oddano do użytku warsztaty i magazyn żywnościowy, w 1972 roku budynek radiowęzła, a w roku 1973 paczkownię i pomieszczenie przeznaczone pod agregat prądotwórczy.

W latach 1975-1977 przeniesiono pralnię i kuchnię do nowego budynku oraz dobudowano garaże. Budynek, w którym dotychczas znajdowała się kuchnia i pralnia – przebudowano na hotel.

Przez lata zmieniał swój wygląd także budynek administracji. Od początku istniały pomieszczenia wartowni, w 1965 roku pomieszczenia administracyjne dobudowano do biura przepustek. Ostateczny kształt budynek przybrał w latach 1968-1969.

Około 1999 roku powstał zamysł rozbudowy Aresztu Śledczego w Lublinie. W latach 2001-2004 dokonano przebudowy budynku kuchni i pralni mając na uwadze perspektywę obsługi większej ilości osadzonych.

W dniu 30.03.2004 roku Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej w Lublinie podpisał z firmą SANITEX umowę na budowę pawilonu mieszkalnego. 14.04.2004 roku przekazano SANITEXOWI plac pod budowę pawilonu.

W dniu 08.12.2006 roku odbyło się uroczyste otwarcie nowego pawilonu mieszkalnego. Składa się z 4 oddziałów mieszkalnych i przeznaczony jest dla 386 osadzonych. Cele mieszkalne są jedno-, dwu-, trzy-, cztero- i sześcioosobowe.

Przeznaczenie jednostki:

Lubelska jednostka penitencjarna jest aresztem śledczym przeznaczonym dla tymczasowo aresztowanych kobiet i mężczyzn, a także skazanych mężczyzn i kobiet odbywających karę po raz pierwszy. W jednostce funkcjonuje także ośrodek diagnostyczny służący do przeprowadzania badań psychologiczno – penitencjarnych osadzonych.

Pojemność nominalna jednostki liczona z zachowaniem normy powierzchniowej 3 m kwadratowych na osadzonego wynosi 1036 miejsc zakwaterowania.

SDE

Od roku 2020 w Areszcie Śledczym w Lublinie funkcjonuje Dział Dozoru Elektronicznego. Do zadań służbowych funkcjonariuszy wchodzących w skład tego działu należy realizacja czynności materialno-technicznych w Systemie Dozoru Elektronicznego (SDE), które swym zakresem obejmują w szczególności:

  • Sprawdzanie warunków technicznych do odbywania kar, środków karnych i zabezpieczających w Systemie Dozoru Elektronicznego,

  • Instalacje urządzeń monitorujących u osób objętych SDE,

  • Kontrolę prawidłowości działania środków technicznych,

  • Deinstalację urządzeń monitorujących,

  • Realizację wizyt związanych z naruszeniem warunków odbywania kary przez osoby objęte systemem.

Funkcjonariusze czynności materialno-techniczne związane z obsługą Systemu Dozoru Elektronicznego realizują u osób objętych systemem, na terenach oddalonych do 200 km od jednostki macierzystej, zachowując tym samym skuteczną reakcję w przypadku pojawienia się nowego zadania do wykonania.

Nadzór merytoryczny nad realizacją czynności wykonywanych przez Działy Dozoru Elektronicznego sprawuje Biuro Dozoru Elektronicznego Centralnego Zarządu Służby Więziennej.

System Dozoru Elektronicznego jest to kontrola zachowania osoby skazanej przy użyciu środków technicznych, na mocy orzeczenia sądu lub decyzji komisji penitencjarnej.

W Systemie Dozoru Elektronicznego można kontrolować:

  • przebywanie przez skazanego w określonych dniach tygodnia i godzinach we wskazanym przez sąd miejscu (dozór stacjonarny),

  • bieżące miejsce pobytu skazanego, niezależnie od tego, gdzie skazany przebywa (dozór mobilny),

  • zachowywanie przez skazanego określonej minimalnej odległości od osoby wskazanej przez sąd (dozór zbliżeniowy).

Znajdź nas również na
Serwis Służby Więziennej